Verrassend veelzijdig Corsica

Als je na 10 weken reizen door Zuid-Europa nog dagelijks een mega-wow-ervaring ervaart, kan je wel spreken van een geslaagde nieuwe bestemming. En dat is precíes wat Corsica de afgelopen 2 weken voor ons is geweest. Want. Wat. Een. Topeiland. 

Het scheelt waarschijnlijk dat we er in september zijn, dankzij iets betere temperaturen (30 ipv 40 graden), laagseizoen prijzen en beschikbaarheid van de mooiste campingplekken en last minute boottochtjes, maar dat neemt niet weg dat het echt om elke hoek weer een feest is om naar buiten te kijken. De eerste kennismaking was overigens niet al te best, we dachten wel wat gewend te zijn qua insecten, maar dat is hier dus gewoon factor 5. Het kán voorkomen dat K&Y naast ‘dank je wel’ en ‘hallo’ in alle talen ook een ander nieuw woord in hun vocabulaire hebben opgenomen. Want na wat gevloek van onze kanten na een aanval van 10 wespen op 1 kopje koffie klonk even daarna Yenthe haar lieve stemmetje, met een hartgrondig: “Wat een téringbeesten hè, mama?” Gelukkig blijkt ook hier een zeer praktische oplossing voor: steek wat gemalen koffie in de fik en voilà, alle teringbeesten verdwijnen. Alhoewel er altijd wel 1 dappere strijder over blijft, maar die is volgens de tweeling dan ook gewoon verkouden.

Maar goed, Corsica dus. We wisten vooraf dus echt niet wat te doen en te verwachten, maar we volgen hier hetzelfde plan als tot nu toe: we komen ergens aan, zoeken een mooie 1e camping, zetten dan zo’n 10 highlights (volgens een willekeurige blog en google maps) vast op de kaart, maken een soort van grove route en bekijken vervolgens per etappe hoe, waar en wat we de dagen erop gaan invullen en welke extra hoogtepunten we er willen verkennen. Het eerste dat opvalt (en dat zou de hele trip hier zo blijven) is de mooie combinatie van hoge bergen (toppen van 2.500 m+), droomstranden, fijne stadjes en met name: veeeeeeel groen! En dan vooral ook hoe dicht die bergen tegen de kust aanliggen, waardoor je vanuit de zee altijd zicht op die hoge toppen hebt (aan de westkust). Dat dat groen niet door iedereen persé gewaardeerd wordt, blijkt uit ons wandelingetje de eerste dag: “Kijk Kynar, een cactus!”. Kynar stampt stoïcijns door zonder op of om te kijken. “Ik heb niets te maken met cactussen.” Dat wandelingetje (aan de kust ten zuiden van Saint-Florent) was overigens wel weer een kwestie van grenzeloze onderschatting, wat ons eens in de zoveel tijd nog wel overkomt. “Laten we een rustig dagje doen met een koffietje in de haven, even struinen langs de kust en dan het zwembad in.” “Ja, goed idee!” Eenmaal op pad: “We wandelen gewoon even naar die oude vuurtoren op die heuvel, zal vast vet uitzicht geven”. “Ja top, doen we.” … Drie uur later, brandende zon op je kop: “Dat van dat vette uitzicht klopt wel ja…” Maar oké, het was wel een vette wandeling ook en Kynar en Yenthe vinden het allang allemaal best zolang er om de zoveel tijd wat gezongen en gespeeld wordt. En die plons in het zwembad is er zeker nog van gekomen. 

Gelukkig compenseren we de beentjes de dag erop meteen door naar ‘het mooiste strand’ van de regio te cruisen: ‘Plage d’Ostriconi’. Je moet weliswaar een halfuurtje om een berg heen wandelen om er vanaf de parkeerplek te komen, maar dat zorgt er tenminste wel voor dat het er lekker rustig is! Het is echt een heerlijk bountystrand met wit zand en knal helder water. En K&Y maken er voor de eerste keer deze reis kennis met echte golven en met de manier om je daar heerlijk door te laten meevoeren. Daarna is het tijd voor een volgende ‘de mooiste’, die van de mooiste roadtrip! Een combinatie van dwars de hoge bergen over en vervolgens via een hoge kustweg met zicht op de kliffen van het nationale park Scandola. Tussendoor picknicken we in een lieflijk dorpje, waar een beschermd natuurgebied ligt rondom een delta. Dat vraagt om een verkenning per kano en dus stappen we voor een uurtje in de boot, waar we al peddelend uitzicht hebben op afwisselend zonnende schildpadden aan de waterkant, de zee en 2 km. bergtoppen. Het is er zelfs zo beschermd dat we worden geacht een uur lang te fluisteren, om alle dieren niet af te schrikken. Onze scepsis daarover blijkt totaal ongegrond: Kynar en Yenthe nemen de strenge blik van de ‘kano meneer’ zeer serieus en geven bijna geen kik. Zo wordt het ineens ook nog een meditatieve tocht… En dat heeft met name Elgar ook wel nodig, aangezien we na dit uitje de roadtrip vervolgen over zo’n weg met veel bochten, half overhangende rotsen op links en steile afgronden op rechts. Én lang niet altijd even oplettende tegenliggers met wie je in een soort van parendans moet zorgen dat je elk veilig je weg kan vervolgen. Maar dan word je wel beloond met de meest panoramische uitzichten over die kliffen, de zee in ‘de Golf van Porto’ en bijbehorende wegdroom strandjes. 

In Porto slaan we voor een paar nachten ons kamp op om zowel bergen als zee te ontdekken. Allereerst lopen we een deel van de trail door de kloof van Spelunca, wat een soort van uitgehakt rotspad door bergen en bossen is met altijd uitzicht op de kloof die de rivier er heeft uitgesleten. Gelukkig kunnen we aan het eind van het deel dat wij lopen afdalen tot die rivier om even lekker Hollands dammetjes te bouwen en pootje te baden. De tweeling houdt een wedstrijdje ‘wie de meeste salamanders kan spotten’, maar kunnen de tel niet bijhouden zoveel als je er ziet. Het weetje dat een hagedis zijn staart kan loslaten als je hem pakt, vinden ze machtig mooi en dus wordt het spelletje wie zo snel mogelijk een staart te pakken kan krijgen. Dat spelletje eindigt in een 0-0 stand, maar het is natuurlijk ook superoneerlijk dat wij ze steeds tegenhouden als ze een hagedis bijna te pakken hebben en achterna de afgrond in willen springen. 

Hoe dan ook, de bergen kunnen we afvinken, het is een heerlijke tocht. De dag erop doen we een relaxed ochtendje aan het strand en vervolgens verkennen we per boot eerst de ‘Calanches van Piana’. Dat is een serie van bijzondere rotsformaties, gevormd door erosie. De rode granieten rotsmassa rijst hoog op uit zee en vormt bogen en grotten en allerlei zogenaamde dieren die ooit zijn bedacht door één of andere slimme, maar stonede bootticketverkoper (kijk, die rots is net een olifant!). (Het erge is ook dat elke keer een bemanningslid speciaal naar ons toe komt om 'het grapje' in het Engels te vertalen en we dus ook nog eens moreel verplicht zijn er bevestigend en lachtend op te reageren. "Ja tuuuurlijk, ik zie het nu ook. Wat goed gevonden!") Maar goed, mooi is het wel en altijd leuk om zoiets per boot te bekijken! Deel 2 van de boottocht gaat naar het Nationaal Park Scandola, een UNESCO werelderfgoedlocatie. Hier is de vulkanische oorsprong van het eiland duidelijker te zien, met hoge kliffen en uitgesleten rotsen die uit diverse soorten steen bestaan. Kynar en Yenthe vinden het vooral erg knap van de kapitein dat ie grotten in kan varen zonder tegen de muren te stoten en ginnegappen over alles wat ze onderweg zien.  Deze fijne dag sluiten we af met een etentje in de haven, met eerste rang uitzicht op de zonsondergang. Een bootje dat langzaam de haven uitvaart, biertje in je hand, de lucht die langzaam roze kleurt, het moment dat alle beesten even hun mond houden… (En op de achtergrond een white noise van op je af gevuurde vragen: “Waarom gaat de zon onder? Waar gaat ie dan heen? Waarom is zeewater zout? Waarom zinkt een boot niet? Waarom kunnen jullie al zwemmen? Etc. etc.) 

De roadtrip van de dag erop moet strijden om de titel ‘mooiste route’, want nu duiken we echt het hooggebergte in, op weg naar bergstadje Corte. Naast de valleien en kloven is ook het dennenbos opvallend, dat we (best op aardige hoogte) doorkruisen, en waar je de leukste wandeluitjes kan maken naar een waterval ofzo. Wij vermaken er ons een middagje op de camping en vervolgens een dagje in Corte, met onder andere een oud kasteel dat op een afbrokkelende rots boven het stadje uitsteekt. ’s Middags én de dag erop banen we ons een weg door een (heel klein) deel van de Kloof van Tavignano, met name om in de rivier te kunnen plonzen, zandkastelen te bouwen en te chillen op een knalroze opblaaszeepaard dat ietwat misstaat in deze groene oase. En dan niet gewoon ‘leuk in een riviertje plonzen’, maar een té pittoresk riviertje dwars door bossen en rotsen, met elke zoveel meter aangename redelijk diepe zwempoelen en lieflijke watervallen tussendoor. Aangezien Elgar aan het begin van onze reis een dikke rotssprong in een Sloveens riviertje heeft gemaakt, moet ik K&Y ook laten zien dat mama’s dat ook best kunnen. En dus trakteer ik mijn bewonderende tweeling publiek op zeer kunstige sprongen. (Weten zij veel dat Elgar destijds in 15 graden water sprong en ik nu in ca. 28 graden. Het gaat tenslotte om de hoogte van de sprong!) We vragen ons af of we niet te oud zijn voor dit soort spelletjes, maar zolang we geen rollator nodig hebben om de rots op te klimmen, vinden we dat best nog kunnen.

Daarna steken we de bergpas helemaal over naar de Oostkust van Corsica, omdat hier de mooiste stranden van heel het eiland schijnen te liggen én het stadje Bonifacio in het uiterste zuiden een ‘must see’ is… Mooi meegenomen: naast het mooie, maar dure strand van Palombaggia (dagje parkeren: € 25), ligt een megafijne camping in een groot pijnbomenbos, waar je –zonder verdere faciliteiten- een dag én nacht voor € 14 kan staan. Oftewel; niet leeglopen op parkeren én om half 6 na een heerlijke stranddag in 5 min. naar je camper kuieren! De stranden aan deze kant van het eiland zijn zo bijzonder omdat ze knalblauw water combineren met wit zandstrand, dat rustig afloopt in zee, het strand wordt afgezoomd door dennen- en pijnbomen én het heeft om de zoveel meter een soort van kleine piertjes gevormd door rode rotsen. Ook hier missstaat ons knalroze zeepaard niet en krijgen we geen genoeg van het heerlijke zeewater, dat gewoon de perfecte temperatuur heeft: niet te koud, maar wel verfrissend. Ook hier een prachtige zonsondergang in combinatie met de opkomst van ‘de supermaan’, mooi om mee te maken. Is er dan níets vervelend hier? Zeker wel. Ten eerste heeft geen enkele camping een wc-bril. Wat is dat nou weer voor iets doms? Nog een tandje irritanter: Corsica heeft de vreemde eigenschap om elke nacht één of ander hoge-/lage drukgebied over zich heen te krijgen, waardoor je altijd wel een keer zwetend wakker wordt omdat de temperatuur ineens 10 graden stijgt. Het is dan echt snakken naar het verkoelende windje dat na (een kwartier? Een halfuur?) weer opsteekt en de boel weer normaal blaast. Ja, het zijn barre tijden hier in Corsica ;-)

Op onze laatste echt actieve dag op Corsica worden we bijna van de kliffen afgeblazen, die we beklimmen voor het mooiste uitzicht op Bonifacio. Het stadje is –met al haar wit gepleisterde huizen- op een landtong van knalwitte krijtrotsen gebouwd, met de donderende zee die tegen de voet van de rotsen aan beukt. Het is een megaleuke (klauter)wandeling van het uitzichtpunt naar het stadje, met vette uitzichten op het gebulder naast je. Dankzij het lage stenen muurtje langs de rand hoeven we ook niet bang te zijn voor de risico’s met roekeloze peuters en genieten we dus op en top. Zal wel een enge plek zijn geweest toen het 2 weken geleden ineens zo stormde op het eiland, waarvan we her en der nog de brokstukken zien liggen (gestrande en halfvergane zeilboten, omgevallen bomen, ingevallen huizen). In het stadje zelf smullen we van koffie / limo en wafels, om krachten op te doen voor de omgekeerde route. En dan duiken we het binnenland in voor de laatste etappe richting de veerboot, met nog een relaxte tussenstop op een bergcamping met zwembad halverwege. Daar perfectioneren we ons jeux de boules spel (voor ons betekent dat: de ballen zo dicht mogelijk bij het kleine balletje rollen, voor Kynar betekent dat: de ballen niet meer op zijn tenen laten vallen), volley- en basketballen we op het sportveld, beklimmen we een klein rotsje naast de camping (dat vinden wij ook relaxed ja), plonzen we in het zwembad en maken we vrienden met de pizzabakker. Ook grappig: nadat in Toscane met name ‘oude gebouwen’ werden geduplood, hebben we op Corsica dagelijks te maken met geduploode en geclickste boten mét reddingsboei. Die hebben de aanwezige duplo dieren ook vet nodig aangezien ze door de tweeling met veel geweld van boord worden gesmeten (het stormt!).

Voordat we op maandag de (nacht)veerboot pakken naar Toulon, in Frankrijk, hebben we nog een halve dag in Ajaccio te besteden. Hoofdstad van het eiland én geboortestad van Napoleon, dus we hebben hoge verwachtingen. Het blijkt echter niet heel bijzonder, met een klein historisch centrum, dus besteden we uiteindelijk het meeste tijd aan het zoeken van het perfecte Corsicaanse steentje op het strand, om aan de landensteentjes verzameling toe te voegen. En daarmee komt een eind aan ons heerlijke Corsica avontuur, dat ons enorm heeft weten te verrassen! En ondanks dat we aardig wat van het eiland hebben gezien, hebben we nog lang niet alles gedaan en zijn dus zeker van plan eens terug te komen (om met een rollator van die rots af te springen?). Dit typende ligt de tweeling in de veerboothut te ronken, terwijl alweer het volgende land lonkt: Spanje! Waarheen en hoe precies? Geen idee, we neigen een beetje naar –met name- Andalusië, maar we zullen het op de 1e camping daar eens fijntjes gaan uitzoeken. Hopelijk vergaat het iedereen in Nederland ook nog altijd even goed en hebben jullie weer een beetje kunnen meereizen zo. Heel veel liefs van ons!!