Spaanse beslommeringen

Na de overtocht van Corsica naar Zuid-Frankrijk rijden we voor het eerst letterlijk tot de zon komt. We hebben na het ietwat korte veerbootnachtje nul zin om meteen de avonturier uit te hangen én het is regenachtig, dus blazen we in één keer een etappe van 450 km. weg. Dag Zuid-Frankrijk, hallo Noord-Spanje! Spanje heeft dankzij mijn vriendinnenvakantie ervaring als 18- en 19-jarige vooral de associatie van “beachparty met onbeperkt sangria en op de opblaasbanaan gaan”, dus ik moet even resetten om de juiste verkenningsmodus te vinden. Gelukkig lukt dat fantastisch vanaf onze eerste camping in het bos aan de zee met een zwembad en stippelen we een fijne (grove) route uit om ons de komende weken mee te vermaken. In het kort: linea recta naar Andalusië, maar onderweg wel de tijd nemen voor de nodige ontspanning en uitstapjes. Godzijdank zijn hier bijna geen wespen en muggen aanwezig, dus we kunnen ook weer werken aan taalgebruik zonder gevloek bij een zeker peuterduo.

De eerste paar dagen wordt er lustig gebadderd in de zee en gespeeld op het strand en schuiven we dagelijks 1 a 2 uur op de kaart op naar ‘beneden’. Met onder andere een camping pal aan zee en een rodelbaan op een halfuurtje fietsen. Leuk gelegen op een heuvel met uitzicht op zee én een stadje met middeleeuws centrum en kasteel met toren. Dat hebben ze hier sowieso wel in overvloed: mooie, oude stadjes op heuvels! Niet dat Kynar en Yenthe op dat moment ook maar enig benul hebben van de historische omgevingswaarde, gerodeld moet er worden! 

De nodige cultuur en historie ervaren ze overigens de volgende dag wel, als we vertoeven bij schiereilandstadje Peniscola. Uiteraard idyllisch gelegen, met witgepleisterde huizen en kasteel op heuvel in zee, die de tweeling overdag probeert te kopiëren als zandkasteel. Als we aan het eind van de middag het stadje inlopen op zoek naar een schaal paella, blijken we met onze neus in een eeuwenoude traditie te vallen, die van stierenvechten! Eerste reactie is die van afschuw: belachelijk en weerzinwekkend dat ze dat nog doen! Maar eerlijk is eerlijk, het is ook mega interessant om te zien hoe het hele stadje ervoor is uitgelopen en je voelt de adrenaline en testosteron rondpompen. Één straat is volledig omhekt met ver uit elkaar staande spijlen, waar je als mens wel tussendoor kan glippen, maar niet als stier. Aan het begin van die straat is een mega arena gebouwd, met rondom veelal mannen voor, tussen en op de hekken en in de arena 3 a 4 matadors om de stier goed op te fokken. Gelukkig doen ze dat vooral met vlaggen en niet zozeer heel gewelddadig, maar feit blijft wel dat die beesten daar natuurlijk niet voor hun lol lopen. Als we langs de arena lopen, kan je makkelijk naar binnen kijken en zien we meteen hoe een toeschouwer vol gespiest wordt op de hoorns van zo’n beest. 

K&Y zijn afwisselend mega verontwaardigd (“waarom pesten ze die stier?!”) als nieuwsgierig (net zoals wijzelf eigenlijk). Wat uiteindelijk zorgt dat het de hele verdere reis nog dagelijks over stieren gaat, is het feit dat we de omhekte straat moeten oversteken om bij het restaurant te komen. Net als we die oversteken (wat gewoon veilig kan), gaat er een vuurpijl af, wat betekent dat een stier in de arena klaar is en eruit wordt gelaten, om vervolgens door die omhekte straat te bulderen naar het eindpunt (een stal). Je hebt in principe nog zat tijd om na elke vuurpijl de straat over te steken voordat de stier eraan komt, maar het leidt wel direct tot opgewonden gedrag van de mannen om ons heen én K&Y hebben natuurlijk niet zoveel benul van tijd. Oftewel, ze schrikken zich het leplazarus (want: nu kunnen ze door een stier gespiest worden) en zetten het (eenmaal veilig aan de overkant) op een brullen van de schrik. Haha, lekkere timing ook… 

Gelukkig is daar comfort food in de vorm van een heerlijke zeevruchten paella. Als de schaal voor ons neergezet wordt, is er uiteraard weer eerst hilariteit om de (nog ongepelde) garnalen (shrimpie, shrimpie!). Daarna vist Kynar er een mini inktvis uit (met tentakels, zuignappen en al), lacht ‘m keihard uit (“wat is dit nou voor een beest!”) om ‘m vervolgens direct in z’n mond te stoppen. Hap, slik, weg. Ik helemaal verbaasd: “wat doe jij nou!”. Kynar: “Ja, leek me wel lekker” –smak, smak, smak- “Is het ook.” Oké, prima manier om de stierenschrik te vergeten. De hele avond horen we (vanaf de camping) nog om het kwartier een vuurpijl afgaan, waarna de tweeling opgetogen roept: “ze laten weer een stier vrij!” Ja, vanaf de camper durven ze wel weer, de helden. (Het lijkt me duidelijk dat de verdere vakantie vooral duplo arena’s worden gebouwd, waarin duplo koeien (tijdelijk: stieren) en duplo cementwagen mannetjes de hoofdrol spelen.)
Op zaterdag fietsen we naar een klein dierenparkje in de buurt, om zelf wat te stoeien met... vogels. Een leuk idee, dat je ze zelf mag voeren, maar als er 10 zaadlustige beesten komen aangevlogen, vliegt zelfs de dapperste tweeling een hoek van het verblijf in. Gelukkig zijn er ook wat minder enthousiaste vogels en wordt er uiteindelijk keurig uit de hand gegeten. Nog leuker is het voeren van de reuzenschildpadden, met hun sterke kaken en prehistorische koppen. Tot slot zijn er nog ringstaartmaki's en kangoeroes om te bewonderen, via een leuke kinderklimroute langs en door alle (groots opgezette) hokken. 

Na deze beesten- en strandavonturen rijden we het binnenland in, dwars door een nationaal park, op weg naar het noordoosten van Andalusië. Alhoewel het hier prachtig is en nog steeds erg lekker weer, is er bijna geen kip te zien. Op campings staan we met hoogstens 3 medegasten en bij topattracties (waterval parkeerplaatsen oid) staan we vooraan. Gelukkig zijn alle campings nog wel gewoon open en hebben we voorlopig nog niet te maken met een strakkere camping planning. We rijden onder andere via Alcala del Júcar, één van de officieel gedoopte ‘Mooiste dorpen van Spanje’ dat op / in een rots ligt en langs een door de Jucar rivier uitgesleten kloof. Met een oude Romeinse brug als toegang en een oud Moors fort dat er bovenuit torent inderdaad een plaatje. Naast die brug ligt een leuke speeltuin, dus nadat we door de steile straatjes hebben gekuierd, rennen K&Y met Spaanse kinderen rond, terwijl wij rustig slurpen van een lokaal koffietje en genieten van het uitzicht. 

In het Nationaal Park moeten we natuurlijk even diens grootste waterval aantikken, wat vooral een erg leuke wandeling is, maar qua aantal kuub water dat per seconde naar beneden stort (logischerwijs) wat teleurstellend. Als we even later langs het parks grootste meer rijden, merken we ook daar de gevolgen van de droogte: huurbootjes hangen zielig aan het anker op een droge helling, met onderin een sneu, maar wel mooi turquoise, laagje water. Omgeven door hoge bergtoppen is het toch wel een fijne route en Kynar ziet zeker het voordeel van gewoon in zo’n boot stappen (“dan glij je eerst vet langs de berg en stort je dan in het meer!"). Helaas hebben we de volgende dag te maken met een regendag (na een onweersnacht), wat het gemiddelde aantal regendagen per maand toch zeker opkrikt naar 1 (we klagen niet) en ervoor zorgt dat we een tweede geplande bergtocht niet kunnen maken. Tijdens het lunchstopje bij bergstadje Cazorla breekt gelukkig de zon weer door. En dat is tevens het moment dat we officieel Andalusië binnenrijden, met als eerste stop: Granada! 

We kamperen net buiten de stad en leggen de laatste 10 km tot aan het centrum fietsend af. Dat gaat prima, aangezien er erg goede fietspaden zijn aangelegd zodat je niet op drukke wegen hoeft te fietsen. Overigens zijn we hier –en later in Sevilla- de enigen die hier daadwerkelijk fietsend van gebruikmaken, de Spanjaarden verplaatsen zich alleen per elektrische step. Wat volgens Yenthe, die zelf alleen maar zit te luieren in haar kinderstoeltje, toch wel een beetje lui is.
Voordeel van niet inlezen op steden waar je heen gaat is dat je met dit soort wereldsteden enorm verrast wordt door alle pracht en praal. Het is een prachtige mix van Spaanse en Moorse invloeden, met uiteraard het prachtige Alhambra als toppunt. Aangezien tickets voor deze topattractie al weken van tevoren moeten worden geboekt (wat we niet aandurfden, omdat we nog geen idee hadden van planning), kunnen we de paleizen niet van binnen bewonderen. Maar gelukkig kan je wel nog door het complex dwalen en genoeg meekrijgen van de grandeur die de gebouwen en tuinen uitstralen. Ook de kriskras straatjes van de Arabische wijk én de wijk vol grottenwoningen zijn heerlijk om doorheen te dwalen, vergezeld door een heerlijke jasmijngeur. Kynar raapt té schattig de mooiste bloemetjes op om in Yenthe d’r haar te stoppen, waarna het de beurt aan Yenthe is om wat locals om haar vingers te winden, ditmaal in de vorm van de obers van ons lunchtentje.

Ook mooi aan Granada: het ligt tegen de toppen van Sierra Nevada aan: ‘besneeuwde bergen’. Besneeuwd zijn ze nu niet, maar wel megahoog en ons berg-liefhebbende hart kan het niet aan om deze helemaal links te laten liggen. Dus scheuren we de dag erop met ons campertje de bergen in, om een fijne wandeling dwars door de uitlopers van deze bergketen te maken, die dankzij hangbruggen aan elkaar verbonden zijn. Ook moeten we kruipend over een richeltje onder enkele laaghangende rotsen door, iets dat de één iets beter afgaat dan de ander… Het is een forse klim die onze wandeltoppers weer lachend doorstaan, iets waar we ons eigenlijk zelf ook nog elke tocht over verbazen. 
In het zuiden van Spanje tikken we natuurlijk ook nog even de kust aan (hier blijken alle toeristen dus nog te zitten), voor de nodige zandkastelen, zwempartijen en ijsjes. We staan op een fijne groene camping tussen de avocado,- sinaasappel- en mangobomen én een papegaai die ‘ola’ en ‘adios’ nazegt, net zo lang als willekeurige niet-vermoeibare tweelingen dat leuk vinden. Dan is het tijd voor het volgende natuurlijke spektakel: Paraje Torcal de Antequera, barstensvol kalksteenformaties. Het is een toffe route tussen alle rotsen door, waar je over, langs of doorheen moet klauteren om het pad te kunnen blijven volgen. Het geheel ligt bovenop een grote heuvel, zodat je ook nog eens 360 graden Spanje uitzicht hebt. Onderweg zien we rotsblokken die balanceren op uitgesleten pilaren, series gestapelde ‘pannenkoeken’ rotsen, rots tunnels, spleten, trappen en ‘gewoon’ mooie rotsblok muren. Ook spotten we berggeiten en gieren, en dan bedoel ik niet Kynar tijdens de lunch picknick. Yenthe en Kynar hebben gelukkig nog steeds wel door dat we op echt bijzondere plekken komen en kunnen dan heel droog zeggen: “Ik vind dit eigenlijk wel een vet weggetje, hoor.” 

We sluiten de bijzondere dag af in Ronda, bekend door de kloof die het stadje in tweeën splitst en met name de brug met megahoge pijlers die de twee delen weer verbindt. We eten er tapas op een kerkpleintje, waarbij de tweeling tussen de fonteinen, leeuwen standbeelden en trappen rent en af en toe een hap komt scoren. Alsof ze nog niet genoeg bewogen hadden die dag. Als de zon onder gaat fietsen we naar de brug voor een prachtig kleurenschouwspel, waarna we zeer voldaan in onze camper kruipen. 

Op het nodige hersteldagje kuieren we door Setenil de las Bodegas, een dorpje met straten waarvan de huizen half in overhangende rotsen zijn gebouwd en waarvan andere straten volledig overkapt worden door een rots, als soort van dak. We genieten er van het meest bijzondere koffie-en-taart plekje tot nu toe, op een balkon half onder de rotsen, met uitzicht op al die straten. (Ook niet onaardig: 2 koffie, 2 limo en 4 kleine taartjes voor het  belachelijk lage bedrag van €8,25.) ’s Middags plonzen we in het zwembad van een nieuwe camping, bovenop een heuvel met uitzicht op een nieuw nationaal park. Extra leuk in dit natuurgebied: er is een ‘via verde’ aangelegd. Een fietspad dwars door de bergen, goed verhard, waarbij de steile stukken gewoon worden omzeild middels talloze fietstunnels dwars door deze bergen. Weer een heel nieuwe ervaring en lekker relaxed voor K&Y deze keer. Ook al gebruiken zij veel energie door achterop keihard te zingen, rug massages te doen en 100 nieuwe waarom-vragen te stellen.

Wel een beetje jammer: op weg naar deze camping roken we een diesellucht én Elgar voelde iets nats in de motor, dus zijn we beetje bang voor een forse reparatie. De camperverzekering regelt een garage die er direct, tijdens de siësta nog wel, naar kan kijken. Elgar tuft er na onze fietstocht meteen heen, terwijl wij in het zwembad liggen. Gelukkig blijkt het iets megamakkelijks te verhelpen en is hij na een uurtje weer terug. Camper helemaal in orde, wij helemaal blij. Naast de camping schijnt een supergoed restaurant te zitten, dat ook nog eens op ‘Nederlandse kindertijden’ open is, een buitenkans om nog eens aan echte Spaanse fijnproeverij te doen. En dat hebben we geweten! Ontzettend gesmuld van allerlei bijzondere tapas en de meest smeuïge Iberico vleeslappen ooit (haha, zo klinkt het wel vies). Om die lappen toch even wat recht aan te doen: “Secreto Iberico is het best bewaarde geheim van het Iberico varken. Het is een speciale snit van de schouders, het verlengde van de schouderspieren, tussen de schouders en het harde nekspek. Dit vleesdeel snijden is milimeterwerk, een snijtechniek die wij in Nederland niet hanteren. Het vlees is waanzinnig dooraderd met vet en zit ramvol smaak. Karakteristieke smaak, vanwege de kilo's eikels die het Iberico varken in de herfst dagelijks wegpoetst. Secreto Iberico is écht een smaaksensatie, die je niet dagelijks beleefd. Een must try voor liefhebbers" (Speekselklieren op gang gekomen?)

Ons laatste Spaanse avontuur beleven we in Sevilla, één van Andalusisch’ andere prachtige steden. We hebben Malaga en Cordoba bewust overgeslagen omdat er een max zit aan het aantal keer dat je met kinderen een stad in wilt om het leuk te houden én om nog wat Spaanse steden over te houden voor een citytrip. Dus daar komen we zeker nog eens voor terug!

In Sevilla is de cirkel stieren-technisch mooi rond als we ’s lands grootste en oude stierenvechtarena bekijken. K&Y zijn vol bewondering over het daadwerkelijk erg mooie gebouw, dat plaats biedt aan 2000 toeschouwers. Het is uiteraard zeer teleurstellend dat “er niet met stieren gestoeid” wordt als wij er zijn, maar dat maken ze meer dan goed door zelf als een malle stier door de gangen te rennen. Met vingers op hun hoofd als hoorns, levensecht die twee. Daarnaast zijn in deze stad ook weer prachtige paleizen, vol Spaans mozaïek, fijne straatjes en vooral ook veel groene parken. We maken een rondje van park speeltuin naar park speeltuin, met tussenin al het architectuur moois dat we zelf willen bewonderen. Yenthe is mega enthousiast over alle flamenco danseressen en met name hun kleurrijke jurken, maar helaas vinden de shows alleen ’s avonds plaats. Ook iets om nog eens voor terug te komen dus! Vreemd genoeg zijn er rond Sevilla bijna geen campings te vinden, dus fietsen we terug naar (letterlijk) een camperstalling aan de rand van de stad, waar je voor een kleine vergoeding de nacht kan doorbrengen. Prima voor 1 nacht, aangezien je er verder toch niet bent, maar wel opvallend voor zo’n wereldstad! 

En dan is het tijd, na 2,5 week, om Spanje adios te zeggen en Portugal binnen te rijden. Ook dit keer zijn we erg positief verrast door het land, met name door de vele groene natuurgebieden die hier bleken te zijn. En ook: het rijden door Spanje verveelt geen moment. Elke kilometer heeft zijn eigen charme en er is altijd wel iets interessants te zien, zoals een kasteel, stuwmeer, bergketen of witgeschilderd dorpje. We hebben natuurlijk nog láng niet alles gezien, maar we houden graag nog het nodige tegoed voor in de toekomst. Het waren in ieder geval weer een paar weken om in te lijsten! Nu is het tijd voor het laatst deel van onze fantastische trip: Portugal (deze blog is getikt onder het genot van een 10 jaar oude port). Het idee is hier zo’n 2 weken te verblijven en vervolgens in 2 weken rustig naar huis te rijden, met onderweg nog hopelijk een aantal avontuurlijke stopjes. Zo lijkt de reis bijna ten einde, maar wij vinden 4 weken ook gewoon nog hartstikke lang! Dus zijn nog helemaal niet bezig met ‘bijna naar huis’.

Hopelijk gaat het met jullie thuis intussen gewoon helemaal goed en hebben wij met deze blog wat Spaanse zon in de herfstige huiskamers gebracht. Hele dikke knuffels van ons hier!