Genieten in de Portugeze herfst

En dan is het ineens zover: het ‘laatste land’ dat we op relaxed tempo kunnen doorkruisen. “En we eindigen in Portugal”, riep ik al maanden tegen iedereen die vroeg hoe onze route eruit zou zien. Alhoewel het een gek idee is dat ‘dat einde’ nu is begonnen, voelt het gelukkig nog helemaal niet zo. Want we hebben gewoon nog 4 weken te gaan -2 weken Portugal, 1 week Noord Spanje en 1 week rustig aan terug naar huis- en dat is natuurlijk gewoon nog steeds een heel lange tijd! Lekker zonder tijdsdruk een land verkennen dus, daar zijn we sowieso inmiddels heel goed in geworden.

We starten meteen in een bloedmooie regio; de Algarve. Bekend van haar dramatische kustlijnen vol kliffen en rotsen in de branding. En aangezien het nog altijd stralend weer is (ca. 25 graden), pakken we lekker de fiets om die kustlijn eens van dichterbij te bekijken. Beetje jammer alleen dat de navigatie een echt doorgewinterde mountainbike route heeft uitgestippeld voor ons, zodat we eigenlijk meer lopend, fiets tillend, vloekend, zwetend en keihard remmend de kilometers maken. En steeds als je denkt dat je zo niet verder wilt, kom je weer een stukje normale weg tegen. Totdat je wéer een greppel moet oversteken, maar ook bedenkt dat nú nog omkeren ongeveer net zoveel moeite zal kosten… Gelukkig bereiken we er uiteindelijk wel 2 bijna verlaten baaitjes mee, waar we ons maar weer eens enorm verbazen over de schoonheid van de natuur. En waar de lunch extra lekker smaakt omdat we er zo ontzettend hard aan toe zijn na al dat geklauter in die bloedhitte. Tot slot komen we ook aan op de oorspronkelijk gewenste plaats van bestemming; Marinha beach. Alwaar we een verder heerlijke middag beleven op het strand, tussen alle joekels van rotsen om ons heen. Klein minpuntje: omdat een zeker mannelijk persoon niet helemaal zat op te letten toen de golven ineens wat verder over het strand kwamen spoelen, werden al onze handdoeken én kleren zeiknat. In de zwembroek van Elgar naar huis fietsen voelde als een geheel nieuwe modieuze ervaring… Hoe dan ook: mooi dat we op de terugweg de autoroute kozen, wellicht iets meer kilometers, maar wel geasfalteerd en dat fietst toch echt veel fijner. 

Overigens is het duidelijk te merken dat we vanaf nu aan de Atlantische oceaan zitten in plaats van de kamertemperatuur zeetjes die we tot nu toe hadden. Want het water is K-O-U-D! Aangezien het ieder moment over kan zijn met de echte zomertemperaturen (denken we) genieten we de dag erop nog even van een lazy zwembad dagje op de camping, doen we een wasje, spelen we een spelletje en kleuren K&Y erop los. De dagen erop hoppen we van kust naar nieuwe camping naar kust, met als eerste deel nog een nieuw stukje Algarve-tofheid en het gezellige stadje Lagos voor wat onvervalst geslenter. Én het op de kop tikken van een vet mooi beschilderde terra kruik/vaas, om ons thuis nog dagelijks aan deze reis te doen helpen herinneren (oké, blijkbaar zijn we stiekem toch al een beetje bezig met ‘thuis’).

Na de Algarve slaan we ‘de hoek om’ naar het zuidwesten, waar de dramatische roodstenen kliffen plaats maken voor… dramatische goudgele kliffen. Gelukkig verveelt dat uitzicht niet snel en is het bovendien toch echt weer heel anders dan aan de zuidkust. Wat het hier ook leuk maakt: het is één van de beste surfgebieden in Europa, met metershoge golven. Dat betekent dus lekker naar zowel minder als meer getalenteerde surfers kijken, die vet mooie kunsten uithalen en keihard door de golvenmangel worden gehaald. Wij wagen ons hier al niet in de zee met de sterke stroming, maar vermaken ons prima met wandelen over de kliffen en spelen op het strand. Dat de tweeling erg onder de indruk is van alle surfers, blijkt ditmaal niet uit de duplo reproducties (zou ook best moeilijk zijn), maar uit het feit dat ze bij elk glad en aflopend stukje straat een aanloop nemen en een stukje glijden op hun schoenen. “Net zoals die stoere surfers dat doen!”. 

Als we in de buurt van Lourinha komen, lezen we dat het ‘de dino hoofdstad’ van Europa is, dankzij een recente ontdekking van een zeldzaam dino fossiel: een nest vol dino eieren inclusief embryo resten. Het was de aanleiding tot de bouw van een indrukwekkend dino park, vol levensgrote reproducties van honderden soorten. En dat is dus precies waar we Kynar en Yenthe een dagje enorm gelukkig mee maken. Ze stuiteren werkelijk door het park, vol opwinding over alle enge en lieve dino’s die ze zien. En zuigen alle info en kenmerken van elk beest helemaal op. Dat ze stiekem ook nog steeds twee kleine driejarige peuters zijn, is te merken bij het eerste de beste dino gebrul dat we horen. Want ondanks dat ze steeds de bevestiging vragen dat de dino’s nepperds zijn, klinkt dat toch wel levensecht en kruipen ze nog net niet ín ons. 

Naast kijken en luisteren, kunnen kinderen hier de echte paleontoloog in zichzelf naar boven halen door een dino uit een gipsen baksteen te bikken. Een enorm leuk en origineel klusje, waarbij ze ijverig met beitel en kwast aan de slag gaan. Stukje bij beetje hakken ze het skelet van een brontosaurus uit, natuurlijk iets om megatrots op te zijn. Als Kynar later in de dino speeltuin ook nog een mini dinootje vindt in het zand roept hij meteen: “Kijk mam, nu ben ik al helemaal een echte palingoog”! Aangezien beide peuters een knuffel dino van thuis mee hadden, een mini dino in het park is gevonden én ze een brontosaurus skelet hebben uitgebikt, is onze camper per heden een dino herberg. Jullie mogen 3x raden wat er sindsdien dagelijks met duplo en clicks gebouwd wordt… (Het is wel wat luguber om ze vol overgave een brontosaurusskelet te zien knuffelen. Het is ook wat luguber om ineens vragen te moeten beantwoorden in de trant van: als wij dood gaan, worden we dan ook een skelet? Hoe komt dat? Waar blijft ons velletje dan? We hebben toen maar even een keiharde afleidingstactiek gebruikt)

Na het dino avontuur wildkamperen we een nachtje op een verrassend leuke stek naast een rivier voordat we naar middeleeuws Obidos toeren. Ook al is het aandeel middeleeuwse dorpjes deze reis meer dan prima geweest, dit dorpje weet ons echt weer te verwonderen. Mede dankzij het feit dat het hele dorpje volledig ommuurd is door een enorm goed bewaard gebleven stadsmuur met kantelen, die je helemaal rondom kan lopen. Alhoewel aardig toeristisch (busladingen vol!) stuiten we ook op een achteraf cafeetje met binnentuin, waar we onze eerste ‘pastel de nata’ proeven: een bladerdeeg gebakje met vanille pudding en kaneel, rechtstreeks uit de hemel. Daarna schieten we nog wat piraten van de stadsmuur af (ik heb het ook niet verzonnen) en zetten we koers naar Nat. Park Sierra de Estrela, met de hoogste toppen van het land. Want het kan natuurlijk niet gebeuren dat we een land doorkruisen zonder enige serieuze bergetappe ervaring! En ook hier worden we weer verrast door een ander berglandschap dan tot nu toe gezien, vol geologische attracties. Zo heeft één van Europa’s grootste gletsjers hier talloze boulders achtergelaten, waarbij we letterlijk achter Kynar en Yenthe aan moeten rennen, als ze deze in het oog krijgen. “Jaaaa, rotsen! En ik had net zo’n zin om te klimmen!!!!” Klimmen, springen, trots kijken, verder wandelen, opnieuw klimmen, het is weer een fijne speeltuin voor tweelingen én ouders. Alhoewel het aantal pleisters de laatste weken beduidend minder is geworden, vindt Yenthe het weer tijd voor een flinke glijpartij waarmee ze haar hele arm openhaalt. Lachend door haar tranen: “Nu heb ik ook een souvenirtje!”. 

We komen even bij op een camping aan het bos (inclusief een step- en loopfietsparcours om ons veldje voor de dagelijkse beweging), voordat we Porto bezoeken. Hier is inmiddels duidelijk dat het ook in Portugal herfst wordt, met vele vallende bladeren en bomen in de mooiste herfstkleuren. Helaas hebben we precies op de dag dat we Porto binnenrijden, te maken met een kleine dip in het prachtige herfstweer. We vinden wel een top kampeerplek midden in de stad, pal naast de Ponte Luis I (de ‘Eiffel lookalike brug’) en hoppen precies tussen alle buien door van koffiestek naar lunch café naar port proeverij naar (verwarmd) terras voor het avondeten. Het is gelukkig niet zozeer koud, enkel af en toe een buitje en tussendoor lang genoeg droog om de hoogtepunten normaal mee te pakken. Porto is een enorm leuke en mooie stad met erg vriendelijke sfeer met alles op loopafstand. Portugees’ trots is natuurlijk de vele ‘azulejos’: beschilderde tegels in de mooiste kleuren en patronen of die samen een afbeelding vormen en heel verhaal vertellen. Kerken, stations en huizen zijn ermee versierd, enorm inspirerend als je net ook een badkamer voor je nieuwe huis moet bedenken… ;-)  Net als in Lissabon rijden hier nog mooie oude trammetjes rond, waar we een fijn tochtje mee maken. Met een heerlijk ouderwets belletje om te laten weten waar je eruit wilt, door middel van een touw dat door de hele tram hangt. Kynar de aap klimt er meteen in en laat de bel luid rinkelen. Kynar en Yenthe praten de hele dag ongeveer met uitroeptekens: “Wat een vette tram is dit!!!” Wat gezellig is het hier met die lampjes!! Hé, daar heb je Sinterklaas!! Zo leuk he, met al die mensen op het terras!!! Ooooh, lasagne, mijn lievelings!!! Kijk die brug eens vet worden verlicht in het donker!!” Het moge duidelijk zijn dat zij inmiddels ook doorgewinterde citytrippers zijn geworden. 

Natuurlijk checken we ook één van de prachtige port kelders die de stad rijk is, afkomstig uit de naastgelegen Douro vallei. En proeven we enkele van deze heerlijke ‘sappies’. We hopen dat Kynar en Yenthe zich later het nodige van deze reis kunnen herinneren, maar opvoedtechnisch is het misschien maar beter dat ze het wijn- en bieraandeel van deze reis snel vergeten. Niet dat we dagelijks hele flessen weg tikken, maar de positieve correlatie tussen een goede wijn of bier en het geluk van hun ouders is niet perse noodzakelijk om te onthouden voor jeugdigen… De volgende dag worden we wakker onder een knalblauwe lucht en stralend zonnetje, zodat we de stad ook nog van z’n beste kant kunnen bekijken tijdens een ochtend struin. Dat zonnetje zorgt er later die dag ook voor dat de druivenranken er in de meest prachtige herfstkleuren bij liggen, als we de Dourovallei zelf in rijden. De rivier de Douro snijdt hier door een flink aantal heuvels heen, die allemaal zijn gecultiveerd voor de druivenproductie. Voor de ultieme authentieke ervaring logeren we op het landgoed van een portboerderij (vanuit historisch en cultureel oogpunt uiteraard, het heeft niets te maken met de 2 flessen die je bij elke overnachting kado krijgt). Wij leren wat meer over de productie ervan, wandelen over het landgoed, drinken een glaasje tussen de prachtig gelegen wijnvelden en de tweeling speelt in de zon op een tractor: iedereen (mega)blij! 

En dan is het tijd om Portugal te verlaten, willen we dus nog enigszins rustig naar huis kunnen rijden (lees: in Noord-Spanje nog van de omgeving genieten en niet elke dag kilometers te hoeven maken). We hebben enorm van dit land genoten, dat ook nog eens ongebruikelijk warm bleek te zijn voor de tijd van het jaar, mazzelaars die we zijn. We horen weleens in appjes dat we zoveel zien en meemaken deze maanden, wat natuurlijk ook helemaal waar is. Maar reken maar dat we ook voldoende relaxte campingmiddagen of reisdagjes hebben gehad, zodat we echt het gevoel hebben ergens te zijn in plaats van ergens doorheen te stormen. Dat is namelijk ook precies wat het grote voordeel is van zolang op reis gaan. We accepteren volledig dat we toch niet alles kunnen zien en zoeken onze balans van veel avonturen beleven en mooie dingen zien, zonder al teveel kilometers hoeven maken (max. 2 uur op een dag en niet vaak 2 dagen achter elkaar rijden) en met veel momenten waarop we gewoon lekker kneuteren op en rond de camper / in het zwembad / speeltuin / op het strand. 

Via de noordoostgrens rijden we Spanje binnen, wat in eerste instantie een vrij saai ogend gebied is. Beetje kale vlaktes, slaperige dorpjes en saaie overnachtingsplekken. Maar hoe anders is dat als we na twee ‘functionele’ reisdagen de ‘groene vallei’ bereiken, vlak onder Santander. Ineens rijzen daar weer dikke bergen de lucht in, wandelen we door kloven, langs watervallen, door middeleeuwse dorpjes en door prachtige herfstbossen. We slaan er even ons kamp op en pakken deze natuurpracht volop mee. Dit deel van Spanje kennen we zo mogelijk nog minder dan hetgeen we eerder hebben gezien en laten ons flink verrassen door alles wat hier te zien is. Als we verder noordwaarts rijden, blijken de bergen naadloos over te lopen in groene heuvels die weer abrupt worden afgebroken door hoge kliffen met daaronder een (bijzonder) warme zee. Na wat geklauter bereiken we hier een bizar strandje dat haaks op de zee is gevormd door wat rotsen, waardoor je én de golven van ‘voor’ op het strandje krijgt én gebulder van de zee tegen deze rotsen aan, zodat ook de zijkant van het strand overspoeld wordt. Oké, dit laat zich dus echt niet in woord uitdrukken: gewoon lekker naar Noordwest Spanje gaan en dit fenomeen van dichtbij bekijken (of makkelijker: check onze foto’s). Door de overgang van groene heuvels naar de hoge kliffen en heel andere bebouwing dan verder in Spanje, krijgen we ook een beetje een Schotland vibe, maar dan met lekker weer. 

Nog een dikke tip voor wie deze kant op komt: Natuurpark de Carbarceno. Namelijk allereerst gewoon een mooi natuurpark in smalle valleivorm, met veel groen én veel rotsen, dat is omgetoverd tot een safaripark waar je in eigen voertuig doorheen mag crossen. De dieren lopen weliswaar niet ‘los’, maar hun hokken zijn zó groot dat zij lekker alle ruimte hebben en je als bezoeker echt je spotskills moet inzetten. En aangezien je met auto of camper langs een groot deel van hun territorium kan rijden, lukt dat spotten ook bijna altijd. Je kan overal uitstappen waar je wilt en sommige delen moet je even helemaal lopend afleggen, omdat de rotsen er geen wegen toelaten. Ook de gondel is een succes, waarmee je alle beesten nog eens rustig van bovenaf kan bewonderen en waarmee je twee opgewonden peuters extra gelukkig maakt. En zo brengen we een dagje midden in de natuur door, zetten we alsnog makkelijk 13.000 stappen én spotten we beesten als olifanten, (grote) bruine beren (veel ook!), gorilla’s, tijgers, cheeta’s, jaguars en nog veel meer. Het is één van die gouden dagen die we aftoppen met een nachtje wildkamperen pal aan het strand, tussen allerlei hippe surfers met hun gepimpte busjes en een strand vol zandkasteelplezier. Yenthe was al erg onder de indruk van de surfers, maar na deze stek weet ze het helemaal zeker: “Ik wil ook golver worden!”

Via een enigszins mislukt uitstapje naar een nat. Park (wel aardig, maar het beginpunt van de wandeling die we wilden maken is niet echt vindbaar) brengen we onze laatste Spaanse nachten door op een camping in Zurautz. Het is de eerste camping in een week die we weer aandoen, aangezien veel campings hier per 17/10 dicht gingen. Maar gelukkig heb je hier parkeerplaatsen (soms met voorzieningen) op de prachtigste plekken aan de kust (lang leve laagseizoen), dus wat dat betreft zeker geen probleem! De camping in Zurautz is een waar surfers walhalla, gelegen aan een surfers walhalla strand en dito dorpje. Er zijn surfwedstrijden en skate demo’s op de dagen dat wij er zijn, dus genieten we volop van deze hipster gezelligheid. En duiken zelfs nog even in de zee met wilde golven, die hier een pietsje warmer is. Als we ’s avonds na een avondje tapas over de boulevard teruglopen naar de camping, zijn er overal openluchtfeestjes aan de gang. En zo kan het zijn voorgekomen dat deze familie al dansend naar de camper is teruggekeerd. Kynar en Yenthe kennen onze signature moves zelfs al! 

Op de camping horen we ook dat het redelijk meevalt in Frankrijk qua brandstof, dus kunnen we ons jerrycan-vul-plan laten zitten en hopelijk een beetje normaal naar Nederland rijden. Maandag spelen we nog een dagje in het chique kustplaatsje San Sebastian, om op dinsdagochtend de grens naar Frankrijk over te steken. En dan zit het echte camper-reis-leven er eigenlijk toch wel op, aangezien we dan alleen nog maar rustige dagen naar huis zullen rijden (met her en der een klein actief uitstapje). De komende dagen zullen we alvast veel herinneringen ophalen, mentale ‘leukste-plekken-‘ en ‘mooiste-momenten-lijstjes’ maken en onszelf vertellen dat het ook wel oké is om naar huis te gaan (maar stiekem zijn we daar nog niet perse aan toe)! Kynar en Yenthe hebben in ieder al bedacht wat ze thuis willen eten (boerenkool, zelfgemaakte pizza en lasagne) en zijn druk te verzinnen wie ze graag weer zouden willen zien. 

Dus ja, het zit erop…. We komen naar huis! We hebben 4 maanden lang ongelooflijk genoten van de omgeving, het vrije leven en de ontzettende familie quality time. Met slechts 4 regenachtige dagen in totaal, 1 kapotte koelkastdeur (maar inmiddels weer gemaakt) en 3 ziekige dagen (in Slovenië) hebben we natuurlijk enorm veel mazzel gehad. En met bijna 10.000 km op de teller, 3 opgemaakte flessen zonnebrand, 450 geplette muggen, best veel pleisters, maar vooral ontelbaar veel momenten die we ons leven lang gaan koesteren. Als er zoveel goed is gegaan op zo’n onvoorspelbare reis, dan is het wellicht wat cheezy, maar mogen we toch zeker ook wel even zeggen dat we ontzettend dankbaar zijn dat alles zo meegezeten heeft én voor deze ervaring in zijn geheel! 

We vonden het erg leuk jullie te kunnen laten meegenieten met ons camperavontuur met de muppets, we hopen jullie allemaal weer heel snel te zien. Veel liefs van ons!